Herkes mutlu olmak istiyor, bütün çabamız da buna değil mi zaten? Param olmalı mutlu olmalıyım,lider olmalı mutlu olmalıyım,sevilmeli mutlu olmalıyım…Her insanın ruhunun aldığı şekilde mutluluk şartları vardır.Şu mesleği seçip para kazanırsam evet artık mutluyum! Hayır,değilsin.Nefsimiz hep boyumuzun yetmediği elmaları çeker.Merdiven dayarız,zıplarız bir yolunu bulup o elmayı almalıyızdır.Elmayı yersek mutlu olacağız sanarız ama mutluluk ulaşılacak bir hedef değil anlık ruh halidir. O hedefe ulaşmak için yaşadığımız badirelere sınav,düşüşlerimize imtihan, elmayı kavramamıza da başarı deriz.Ama hedefini yakalayıp da mutlu olan bir insan göremedim. Çünkü mutluluk her düşüşte yeniden kalkıştır, her denediğimiz yolda elmaya bir adım yaklaşıştır. Hayat,canı elma çeken bir şahısla, elma arasında geçen diyologtur.Aslında hayat, şahısla değil insanla elma arasındadır desem daha doğru bir cümle kurmuş olurum.Şahıs olmak için yani bir kişilik olmak için o elmayı ne kadar dürüst elde ettiğine, düştüğünde verdiğin tepkine, nefsinle mücadelene bakılır.Sabretmeyi bilen,şükürlü ve dürüst insan kişiliktir(şahıstır),diğerleri yalnızca insandır.O elma peşinde koşarken yaşadığınız şeylerin kıymetini bilmeliyiz.Elmayı değerli kılan onu elde ederken yaşadıklarımızdır,oluşturduğumuz şahsiyetimizdir.Yani demem o ki,elmayı elde ettikten sonra mutluluğu elmada beklemeyin, mutluluk elmaya giden yollarda birden karşınıza çıkıverecek olandır!